Cambodja, een intense 11 dagen
Door: Ellen Klijnstra
Blijf op de hoogte en volg Ellen
14 December 2016 | Cambodja, Phnom-Penh
Allereerst wil ik beginnen met wat te delen over de geschiedenis van Cambodja. Thuis in Nederland voor mijn reis heb ik er veel over gelezen en documentaires gekeken omdat het me erg aangreep. Voor en tijdens mijn verblijf hier ben ik er ook veel mee bezig geweest. In de tweede helft van de jaren '70 heeft er een genocide in Cambodja plaats gevonden. De 'Khmer Rouge' onder leiding van Pol Pot kwam aan de macht en vestigde als het ware een dictatuur. De ideeën van de Khmer Rouge waren erg radicaal: Cambodja moest een gesloten land worden, afgesloten van de rest van de wereld, zelfvoorzienend en iedereen moest boer worden/ op het land werken. Rijst. Daar ging het om, Cambodja moest één groot rijstveld worden en iedereen moest hier komen te werken. Mensen werden verbannen naar het platteland en vreselijke omstandigheden begonnen te ontstaan. Opgeleide mensen (leraren, dokters, bankiers, etc) en mensen met een bril (deze werden zonder te checken bestempeld als hoog opgeleid door het cliché beeld slimme mensen dragen een bril) werden opgepakt en in martelkampen gevangen gehouden. Ook de kinderen werden opgepakt. Het doel was om al deze mensen uit te roeien, inclusief de kinderen van de hoogopgeleide mensen zodat deze later geen wraak konden nemen. Kogels vond de Khmer Rouge een te dure methode, dus mensen werden uitgehongerd en dood gemarteld. Eén van de ergste martelkampen is hier bij Phnom Penh: meer dan 17000 mensen zijn hierheen gebracht en slechts 7 zijn er levend uit gekomen. Het meest krankzinnige en onbevattelijk is de manier waarop baby's en kleine kinderen werden gedood: the killing tree. Baby's werden bij hun voeten vast gepakt en door de soldaat tegen de boom geslagen, net zo lang tot het dood was. Omdat deze handeling in stilte uit te voeren teveel 'sympathie' zou tonen moest de soldaat lachen, om het extra vernederend te maken. Vaak moest de moeder toekijken....waarna zij zelf dood werd gemarteld. Een andere methode voor baby's was dat zij levend aan een bajonet werden gespiesd. Tijdens deze jaren zijn er naar schatting zo'n 2.5 miljoen mensen gedood, op een bevolking van 7 miljoen! De wereld wist van niks, alle aandacht was gevestigd op de Vietnam oorlog en pas na een paar jaar van deze gruweldaden kwam het nieuws naar buiten wat er gaande was. De Khmer Rouge is daarna een soort van verdreven, maar Cambodja heeft amper een goede wederopbouw kunnen neerzetten. Immers, er waren nog slechts 50 dokters in het land om een voorbeeld te geven! Doordat generaties zijn uitgeroeid, een gebrek aan kennis, scholing, gezondheidszorg (alles was verwoest) bleef dit land in een vicieuze cirkel van armoede en amper vooruit gang. Zelfs vandaag de dag zie je op economisch en sociaal gebied nog steeds de gevolgen van deze genocide.
Dit maakt een bezoek aan het land natuurlijk heel indringend en brengt gemengde gevoelens met zich mee. Cambodja heeft veel mooie dingen (de mensen zijn echt heel vriendelijk!) maar er is nog zoveel armoede, zoveel kinderen die niet naar school kunnen, je ziet geen oude mensen en veel is nog in ontwikkeling. Ik ben hier in mijn hoofd veel mee bezig geweest, maar op een gegeven moment kon ik het wat meer loslaten en ook genieten en vakantie houden. Want daar had ik voor gekozen, ook omdat ik daar goed aan toe was!
De eerste 5 dagen heb ik heerlijk in het zuiden van Cambodja doorgebracht aan de kust: mooie accommodatie, prachtige locatie en het ultieme beeld van zon, zee, strand en luieren. Helemaal top! Sunset cocktails, lekker eten, gaan slapen en wakker worden met het geluid van de golven (de accommodatie zat echt op het strand). Daarna was het plan dat ik nog voor 4 dagen naar een eiland zou gaan, voor verdere ontspanning en het eiland gevoel ;) en dan terug reizen naar Phnom Penh. De reis begon al goed: we werden met een bus opgehaald van de accommodatie en naar de ferry gebracht. Maar halverwege de rit begaf het gaspedaal het zo ongeveer! Lekker handig in Aziatisch verkeer. Dus met veel gestuntel, gehobbel en vooral erg langzaam zijn we uiteindelijk een half uur te laat bij de ferry aangekomen. Maar deze vertrok zoals verwacht ook weer later. Het eiland was prachtig (Koh Rong). Heel primitief: geen dorp, alleen voor toeristen wat accommodaties, geen atm, geen weg (alleen looppaden, dus ook geen tuk tuk of enig ander vervoer). Heerlijk! Mijn accommodatie viel lichtelijk tegen, het werd gerund door uiterst rare en onvriendelijke, slecht Engels sprekende Franse en Italiaanse hippies. Dus ik was nog in twijfel wat ik ervan vond...
En toen kwam het omslag punt waar het een na het ander gebeurde in een tijdsbestek van 4 dagen... Nog even op de valreep om je solo backpack reis en Zuid -Oost Azië mee af te sluiten... Rond het avondeten liep ik naar mijn kamer om geld te pakken omdat ik wilde gaan eten. Voor het gebouwtje zag ik ineens allemaal puppies! Vet schattig :) maar mijn gezicht werd al snel bleek want uit het niets stond er een grommende hond voor me. Ontblote boventanden, grommen, wat laag op zn poten. Ohjee dacht ik, dit is foute boel. Ik stond stokstijf stil maar moest iets doen... langzaam zette ik een pas en voordat ik het wist vloog de hond op me af en beet hij me in mijn been! Ik slaakte een kreet van schrik en paniek en draaide me om en voelde nog een nieuwe beet in diezelfde been. Toen deze weer los was liep ik in een snelle pas terug naar het restaurant. Om een lang verhaal kort te maken: Godzijdank had de hond niet heel hard doorgebeten en was er geen wond of bloed. Mijn huid was nog intact en had alleen rode afdrukken. Hondsdolheid (rabies) is hier dus aanwezig en zodra je gebeten bent en er is een wond moet je direct naar het ziekenhuis en binnen 24 tot 48 uur een anti serum toegediend krijgen en daarna 5 injecties, elke week 1 (ik ben niet ingeënt tegen rabies). Als je dit niet op tijd doet en het virus komt in je lichaam is de dood onontkeerbaar. Na mijn check en conclusie dat ik niet met spoed naar het ziekenhuis moest, kwam ik op mijn kamer om bij te komen van de schrik.
Nou daar was geen tijd voor want hier speelde alweer het volgende scenario af: muizen. Overal muizen. In de hoeken, over de vloer, over de balken boven mijn hoofd boven het bed, op de rand van een balkje naast mijn bed. Ik ben direct onder de klamboe gaan zitten op bed, als een safety zone! Wat was dit kut zeg! En die hond liep nog steeds in de buurt van mijn kamer buiten rond, dus ik durfde niet in het donker naar buiten te gaan voor eten, dalijk valt hij me weer aan en dit keer wel met een diepe wond als gevolg.... Dus ik ben met honger en zonder eten naar bed gegaan tussen het gepiep van de muizen. Tot overmaat van ramp was er een party gaande de hele nacht, ja letterlijk de hele nacht: van 00.00-07.00 trilde mn bed van de muziek en lag ik met hoofdpijn van het lawaai in bed. Dit was de grens, first thing tomorrow is hier weggaan dacht ik.
En dat heb ik ook gedaan. Het hele eiland zit ook onder de muizen en alle accommodaties zijn schamele houten en bamboe hutjes met kieren en gaten, dus niks was muis proof. Ik zat om 10.15 die ochtend in de speed ferry terug naar het vaste land :p. Omdat die hondenbeet me niet lekker zat (en het thuisfront erg ongerust was hierover, het is toch een serieus en naar onderwerp) heb ik 's avonds met de spoedeisende medische hulp van mn verzekering gebeld en werd de hele situatie in behandeling genomen. 'S nachts om 04.45 uur kreeg ik het verlossende bericht dat de arts het niet nodig acht dat ik injecties nodig heb (wat ik zelf dus in eerste instantie ook dacht), omdat ik met deze situatie in de laagste risico categorie val en de kans dat het virus mijn lichaam inkomt nihil is. Toch fijn om dit bevestigt te krijgen van een arts!
Mijn lippen waren ondertussen er ook weer erger aan toe, dus dat was ik ook helemaal zat. Ik dacht, als ik toch bezig ben met al deze medische dingen, ga ik nu ook hiervoor mijn mouwen opstropen. De volgende ochtend ben ik op zoek gegaan naar een kliniek/ziekenhuis waar ze Engels konden en gelukkig vond ik deze al redelijk snel. Om weer een lang verhaal kort te maken: Ik heb ruim 2 uur in een ziekenhuis bed gelegen en 3 artsen en 2 verpleegsters waren in de weer. Temperatuur gemeten, hartslag, bloeddruk, verhaal verteld. Klachten besproken, artsen overlegd en toen kwamen ze met het bericht dat ze een bloedtest wilden doen om te kijken of ik een infectie heb en het daardoor komt. Bloed afgenomen en na een half uur waren de resultaten er al: geen infectie, goede waardes. Toen wilde de arts mijn lippen schoonmaken om te kijken hoe ze eruit zagen (onder die laag). Hij heeft ze grondig schoongemaakt en die hele laag verwijderd wat pijnlijk was en onprettig op sommige momenten. Maar ik was in goede handen :) hij heeft ze goed verzorgd. Toen hij klaar was zei een andere arts heel schattig: 'now you are a beauty again' en hij pakte mijn mobiel en zette mijn camera aan en hield het scherm voor me waar ik na ruim 2 weken weer rode en redelijk normale lippen zag! De arts denkt dat het een ontsteking is, ik werd die dag en de volgende dag aan een mini infuus gelegd waar antibiotica, ontstekings remmer en vitamines doorheen gingen. Daarnaast heb ik voor de komende 5 dagen een kuur gekregen wat betsaat uit 12 pillen per dag. En ik moet buiten een mondkap dragen om mijn lippen te beschermen :p
Dit speelde zich allemaal af in een kort tijdsbestek, die nachten heb ik amper geslapen door alles (ook door het verwerken), en dat je alleen bent en dit alles alleen moet regelen / doormaken.
Maar nu is het achter de rug en morgen vlieg ik naar Australië! Zuid-Oost Azië en het solo backpacken is nu ten einde gekomen en 16 december in de ochtend zien Paul en ik elkaar op Sydney airport! Daar kijk ik natuurlijk ontzettend naar uit! Ik voel me elke dag sterker worden nu de antibiotica de ontsteking plat slaat en ik dagelijks een batterij aan vitamine pillen slik. Ik vlieg als een super rambo komende maand door Australië!
Nu ik zo aan het einde ben van mijn verhaal besef ik dat er weinig Kerstsfeer in zit :p, mja, deze onvoorspellende gebeurtenissen illustreren ook wel mooi hoe ik de afgelopen 2,5 maand heb ervaren. Het was een avontuur vol met mooie, bijzondere, ontroerende en leuke momenten! Maar desondanks kijk ik ook heel erg uit naar Aussie!
Ik wil bij deze iedereen alvast een fijne Kerst wensen! Onze Kerst foto's met kerstmutsen in de zee zien jullie vanzelf wel verschijnen :).
Liefs!
Ellen
-
14 December 2016 - 17:19
Danielle:
Ha lieve Ellen,
Wat een verhaal. Ik had het al van je moeder gehoord, maar nu ik het lees in een overzicht klinkt het allemaal echt heel bizar en heftig.
Geniet vanaf morgen met Paul en reis heerlijk rond in Australie.
liefs en x
danielle -
14 December 2016 - 17:34
Iris:
Lieve Ellen,
Wat een heftig verhaal dit keer! Ik had mama er toevallig vanochtend even over gesproken.. Knap hoe je alles zelf hebt geregeld en uitgezocht. En wat een enge situatie met die honden zeg! Goed dat je toch even contact hebt gehad met een arts... En nu inderdaad op naar het volgende avontuur, Australie! Samen met Paul! Wat ontzettend fijn! Ik wens je heel veel plezier samen en hopelijk genezen je lippen snel. Fijn iig die vitamineboost! Liefs, Iris xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley